Wieczór niedzieli wielkanocnej na warszawskim Grochowie

Tak smutno, depresyjnie, już przestała mnie śmieszyć ta anomalia pogodowa,  nie umiem już brać tego na wesoło. Gdyby to był grudzień, rozpływałabym się w zachwytach. Trudno się jednak zachwycać zimą, która trwa już prawie pół roku! Pierwsze śnieżne zdjęcia zrobiłam pod koniec października, a dziś mamy już kwiecień... To odbiera nadzieję i optymizm...  

Tomuś czyta przed snem Królową Śniegu, nomen omen ... szkolna lektura kwietniowa, okazała się być bardzo na czasie, ja zaczynam rozważać wyklejenie okien fototapetą. Oczywiście nie muszę dodawać, że w takich okolicznościach tęsknota za toskańskim domem staje się nieznośna, zaczyna fizycznie boleć. I choć nawet tam wiosna w tym roku kaprysi, to jednak zieleni nie skąpi, drzewa kwiatami obsypuje, strzela pąkami magnolii, temperatura dwucyfrowa na plusie ... czegóż chcieć więcej?



Wczoraj kiedy śnieżyca w Warszawie osiągnęła apogeum, wyszłam na balkon i nagrałam dla Mario krótki filmik, bo przecież inaczej chyba by mi nie uwierzył, po kilku minutach przyszła odpowiedź, również w formie filmiku, odpowiedź jakby z innej planety, z innej bajki, był tam trawnik zielony przed domem, nakrapiany bogato stokrotkami, było niebo niebieskie i słońce i krzewy kwitnące ...

nieba mojego toskańskiego mi brak ...

Uczę dzieci miesięcy po włosku:
"... Marzo con acqua e sole.
Aprile profumo di viole..."

Kwiecień to po włosku APRILE.